ΜΑΝΤΕΙΟΝ ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ
Ερασιτεχνική και Επιστημονική Προσέγγιση
(4 ''Γελοία'' και 4 ''Σοβαρά.'' )
Άνευ γάρ γελοίων, τα σπουδαία μαθείν, ού δυνατόν.
Πλάτων
Επειδή λοιπόν χρειάζεται σύμφωνα με την Πλατωνική ρήση, η απαραίτητη γνώση των γελοίων, ώστε να καταστεί εφικτή μια πληρέστερη Μάθηση, λογικό φαίνεται να γνωρίσουμε μερικά από αυτά, τα αρχαία γελοία. Πλησιάζοντας άλλωστε ένα αρχαίο μαντείο, με σημερινά ερασιτεχνικά κριτήρια, η εξαγωγή γελοίων συμπερασμάτων, γίνεται περίπου αποτέλεσμα αυτόματο.
α) γελοίον πρώτον: Το νερό της Λησμονιάς.
Υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες για ένα μυθικό νερό που χρησιμοποιούσαν στο μαντείο του Τροφώνιου. Πρόκειται για το ξακουστό νερό της Λήθης και της Μνημοσύνης.
Πρόκειται για μια δίδυμη Πηγή, που έρρεε στην αρχαία Λειβαδιά. Ένα ακριβές μυθικό παράλληλο απο την Χώρα των απελθόντων, αφού μια ίδια ακριβώς Πηγή φερόταν ότι έρρεε στην Χώρα του Θανάτου. Στον Άδη. Πίνοντας από το νερό της Λήθης, ο επισκέπτης του μαντείου, λησμονούσε μερικά πράγματα, ενώ με την βοήθεια του νερού της Μνημοσύνης, θυμόταν άλλα αντίστοιχα.Σήμερα κάτι τέτοιο ακούγεται εντελώς παράλογο, και βεβαίως σαν ένα τέχνασμα απάτης, εκ μέρους του αρχαίου ιερατείου, προς αφελείς επισκέπτες τέτοιων τόπων.
Προς θρησκευόμενους οι οποίοι απλά πίστευαν, ότι τα Μαντεία – Χρηστήρια ήταν τόποι ‘’πλήρεις θεού και θειότητος’’ Μάλιστα τέτοιοι αφελείς ήσαν ο Θαλής αλλά και ο Αριστοτέλης, οι οποίοι περιγράφοντας τα αρχαία μαντεία – Χρηστήρια, είπαν ότι εκεί :
Το ‘’γελοίον” λοιπόν της προκείμενης υπόθεσης συνοψίζεται στο εξής αποδεικτικό.
Όλα τα ποτάμια και οι πηγές του Βόρειου Ημισφαιρίου, πηγάζουν από τον Βορρά. Υπακούουν κατά την Ανάβλυση (αναπνοήν) στον εκδηλούμενο Ηλεκτρομαγνητισμό. Η ‘’απάτη ‘’ λοιπόν των αρχαίων ιερέων στηριζόταν στην εφαρμογή του φυσικού Νόμου της Αντιστροφής.Αφού η πηγή κατά την ανάβλυση είχε θετικό χαρακτήρα, έφτανε μια απλή αντιστροφή του πηγαίου νάματος, για να επιτευχθεί, η οποιαδήποτε αναίρεση στον έτοιμο να την δεχτεί ανθρώπινο χημειοηλεκτρομαγνητικό οργανισμό.
Ειδικότερα στα ‘’ά τέως εφρόντιζεν,’’ ο επισκέπτης του Τροφώνιου.
Στις βασανιστικές φροντίδες. Στα πεπραγμένα Λάθη.
Επιγραμματικά : Η Λήθη, το νερό της Λήθης, αναιρούσε, έσβηνε, τα Λάθη
Ακριβώς όπως γίνεται με την ίδια απαράλλαχτη εφαρμογή η αναίρεση, το σβήσιμο
των λαθών στον σύγχρονο Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, η μνήμη του οποίου λειτουργεί με χρήση ηλεκτρομαγνητικού κύκλωματος πυριτίου.
Απλή, ''πολύ απλή σύμπτωση'' είναι η εξακρίβωση, της γεωλογικής ταυτότητας του
Τ-όπου, όπου λειτουργούσε το αρχαίο μαντείο.
Το πέτρωμά του, αποτελείται αποκλειστικά από πυριτόλιθο!!!
Όπως λοιπόν στον Η/Υ, το σβύσιμο γίνεται με de-le-te, της - λή-θης, έτσι το αντιστραφόμενο κατα την διάρκεια του Δρώμενου, ΗλεκτροΜαγνητικό Πεδίο, έσβυνε απο την ανθρώπινη Μνήμη, τις ανεπιθύμητες βασανιστικές Φροντίδες.
Μια - πάντα υποκειμενική παρατήρηση - θέλει την ώρα του συγκεκριμένου εγχειρήματος, ο καταγινόμενοςς να σ κ ε φ τ ό τ α ν αυτές τις προς διαγραφήν Φροντίδες.
Περισσότερες λεπτομέρειες δεν συγχωρούνται.
Άλλωστε εδώ γίνεται λόγος για πράγματα γελοία.
Απλά όλα δείχνουν ότι, οι αρχαίοι ιερείς είχαν περίσσότερο εφαρμόσει Αρχές Φυσικής επιστήμης, παρά εφεύρει έναν φυσικό τρόπο απάλειψης ανεπιθύμητων μνημονικών καταστάσεων.
*
β) γελοίον δεύτερον: Οι Βροχές της Λειβαδιάς.
Το μαντείο του Τροφώνιου, σύμφωνα με την παράδοση, παρουσιάστηκε και εμφανίστηκε στο Ιστορικό Προσκήνιο, μετά από συμβουλή της Πυθίας, για την θεραπεία μιας ξηρασίας που μάστιζε την Βοιωτία επί δύο συνεχόμενα χρόνια.
Κυριολεκτικά μια ίαση από την ανομβρία ακριβώς…
‘’επει δεύτερον έτος ούκ ύεν θεός ….αιτήσαι παρά Τροφωνίου το ίαμα.’’
Μια τέτοια είδηση σήμερα ίσως και να προκαλεί θυμηδία, γιατί σχεδόν αυτόματα παραπέμπει σε πρακτικές παραγωγής βροχής, σαν κι αυτές που μετέρχονται Φυλές που ακόμα ζούν στο Εθνογραφικό Στάδιο, και που πολύ πληροφοριακά μεταφέρει ο σερ James Frazer στο βιβλίο του ‘’Ο Χρυσός Κλώνος.’’
Όμως μια προσεκτική παρατήρηση και καταγραφή απέδειξε ότι ειδικότερα στην σημερινή Λειβαδιά, ένα καιρικό φαινόμενο που πρωτοστατεί είναι οι συχνές, πολύ-ωρες, και περιβόητες βροχές της περιοχής.
Οι βροχές της Λειβαδιάς είναι παροιμιώδεις.
Για την ανάδειξη λοιπόν του γελοίου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το πως ακριβώς σύμφωνα με την επιστημονική παρατήρηση της Μετεωρολογίας και Γεωλογίας, λειτουργεί, και ένας μηχανισμός έγερσης των νεφών, αλλά και η συνεχόμενη πρόκληση βροχής :
‘’Μία ασταθής αέρια μάζα έχει το ιδίωμα να είναι θερμή και υγρή, στο τμήμα εκείνο που εφάπτεται με την επιφάνεια της γης, και τελείως αντίθετα, δηλ. ψυχρή και ξηρή στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Η α σ τ α θ ή ς αέρια μάζα, που ‘’έρπει’’ πάνω στη γη, αν συναντήσει έναν κατάλληλο Ανυψωτικό Μηχανισμό (όρος της Μετεωρολογίας) αποκτά την ιδιότητα μιας συνεχούς ανοδικής κίνησης. Ένας τέτοιος Ανυψωτικός Μηχανισμός, είναι κατά κανόνα η ύπαρξη μικρών ή μεγάλων λόφων και οροσειρών. Ο συνηθέστερος όμως Ανυψωτικός Μηχανισμός, προκαλείται και λειτουργεί όταν υπάρχει διαφορετικός ρυθμός θέρμανσης.
Το φαινόμενο εξακριβώνεται όταν ένα τμήμα του εδάφους, όταν ένα γήινο τμήμα θερμαίνεται γρηγορότερα, από τις γειτονικές εκτάσεις.
Αυτό σημαίνει ότι, ο ατμοσφαιρικός αέρας που βρίσκεται πάνω από το τμήμα εκείνο, να γίνεται θερμότερος, και λιγότερο πυκνός σε σχέση με το άμεσο περιβάλλον, με συνέπεια να υπόκειται σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής, σε ανοδική κίνηση και πορεία.
Ένας ακριβώς τέτοιος Ανυψωτικός Μηχανισμός, διασώθηκε έως σήμερα, και ορθώνεται στο ανατολικό τμήμα του Τεμένους, πάνω στην κορυφή του γνωστού πια λόφου, ''Προφήτης Ηλίας'' όπου ο τάφος – μαντείο του τοπικού Σωσίπολι – Βροχοφέρτη θεού Τροφώνιου.
Αποτελείται από μια συστάδα μεγαλιθικών ορυκτών βράχων.
Η σύνθεσή τους υπενθυμίζεται ότι είναι από ηφαιστειογενές πυριτολιθικό μάγμα, με ενσωματωμένες μέσα μεγάλες αποστρογγυλεμένες πέτρες - κροκάλες, άλλοτε παρυδάτιες !!!
Η συμπαθητική σχέση των βράχων που μοιάζουν με ψάρι με θαλάσσιο πουλί, ή ήταν σε κάποια εποχή κοντά σε νερό, έχει άμεση μαγική ( μαία -άγω) νομοτέλεια εκ-μαίευσης και παραγωγής βροχής, αναγνωρισμένη σε Παγκόσμια κλίμακα.
‘’Οι παροιμιώδεις λοιπόν βροχές της Λειβαδιάς, είναι αποτέλεσμα αναγνωρίσιμης αιτίας, αλλά και αένναης λειτουργικής μεθόδου ενός διαιωνιζόμενου έως σήμερα ανυψωτικού μηχανισμού!!!’’
Πολύ κοντά στο σημείο, όπου σήμερα βρίσκονται σε πεταλοειδή διάταξη οι μεγαλιθικοί πυριτόλιθοι, βρέθηκε αρχαίο Βάθρο, στο οποίο ήταν τοποθετημένο ένα ευμέγεθες άγαλμα του ‘’Δία της Βροχής,’’ που αναφέρεται ονομαστικά από τον Παυσανία, ως : ‘’Ζεύς Υέτιος εν υπαίθρω.’’
Ακριβέστερα και ευστοχότερα αυτός ο Ζεύς της Βροχής στο Ιερό του Τροφώνιου, έχει τον χαρακτήρα, του Νεφεληγερέτη.
Ο συγκεκριμένος Τεχνητός Ανορθωτικός Μηχανισμός, στην ουσία εγείρει τα νέφη. Δημιουργεί σταδιακά μιαν απέραντη αιγίδα νεφών αφού δεσπόζει στο κέντρο μιας εξαιρετικής περιοχής που περιβάλλεται από τέσσερα ποτάμια !!!
Αυτή η αιγίδα νεφών, μερικές φορές, ( σωρειτομελανίτες με παγοκρυσταλλική κορυφή ) στην συνέχεια μετατρέπεται σε κατ-αιγίδα ρίχνοντας γύρω στο μισό εκατομμύριο τόνους νερού σε ένα Γήινο τετράγωνο με πλευρά μόλις 4 χιλιόμετρα !!!
Μάλιστα.
Τόσης έκτασης ''γελοία'' πράγματα συνέβαιναν στην αρχαία, και συμβαίνουν ακόμα στην σύγχρονη Λειβαδιά.
*
γ) γελοίον τρίτον: Ο Ουδέτερος Θεός.
Από όλα τα μαντεία της αρχαιότητας, τα μοναδικό για το οποίο γίνεται εκτενής λόγος από τον Παυσανία, είναι εκείνο του Τροφώνιου.
Το άδυτο – χρηστηρίο, που συγχρόνως είναι και ο μαρτυρημένος τάφος του Τροφώνιου, είναι ένας μικρός διαστάσεων θολωτός τάφος, που συγκριτικά ταξινομείται στα Υπονεολιθικά χρόνια, έως την πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Κάπου ανάμεσα στα 2900 – 2600 περίπου. Ο Περιηγητής λοιπόν περιγράφει και την ακριβή θέση του, αλλά και τα επίσης αξιοθαύμαστα μετρικά του μεγέθη :
«…έστι δε το μαντείον υπέρ το άλσος επί του όρους. κρηπίς μέν έν κύκλω περιβέβληται λίθου λευκού, περίοδος δε της κρηπίδος κατ’ άλων την ελαχίστην έστιν, ύψος αποδέουσα δύο είναι πήχεις. εφεστήκασι δ’ επί τη κρηπίδι οβελοί και αυτοί χαλκοί, και αί συνέχουσαι αυτοίς ζώναι. διά δε αυτών θύραι πεποίηνται. τού περιβόλου δ’ εντός χάσμα γής έστιν ούκ αυτόματον, αλλά σύν τέχνη και αρμονία προς το ακριβέστατον ωκοδομημένον. τού δε οικοδομήματος τούτου το σχήμα είκασται κριβάνω. τό δε εύρος ή διάμετρος αυτού τέσσαρας παρέχοιτο αν ως εικάσαι πήχεις, βάθος δε του οικοδομήματος ούκ αν ουδέ τούτο εικάζοι τις ές πλέον οκτώ καθήκειν πηχών…» Παυσ. ΙΧ,39, 1
‘’Το μαντείο ευρίσκεται υπεράνω του ιερού δάσους επάνω εις το όρος. Γύρω του είναι ένα κρηπίδωμα μαρμάρινον, του οποίου η περιφέρεια είναι ανάλογος περίπου προς το μικρότερο αλώνι, και ύψος του ολιγώτερον από δύο πήχεις. Επάνω εις την βάσιν είναι στημένα κολωνάκια από χαλκόν και αυτά και αι ζώναι που τα συγκρατούν, δια μέσου δε αυτών είναι κατασκευασμέναι θύραι. Εντός του περιτοιχίσματος υπάρχει χάσμα γης όχι φυσικόν αλλά κατασκευασμένον με τέχνη και αρμονίαν ακριβέστατα.
Το σχήμα του οικοδομήματος τούτου ομοιάζει με φούρνον. Κατά το πλάτος η διάμετρός του είναι, καθώς δύναται τις να συμπεράνη, τέσσαρες πήχεις. Το δε βάθος του οικοδομήματος, και τούτο δεν θα ηδύνατο κανείς να υπολογίσει ότι φθάνει περισσότερον των οκτώ πήχεων.’’ (μετ.Πάπυρος)
Στον χώρο εκείνο από τις ανασκαφές ήρθαν σε φως δομικά μέλη που ταυτίζονται με την αναφερόμενη κρηπίδα. Εντύπωση προκαλεί ένα πολυδαίδαλο σύστημα υποδοχών, που επάνω ήταν στερεωμένη η περίφραξη. Τα κολωνάκια και οι ζώνες.
Η πυκνότητα τόσο των χάλκινων οβελών, όσο και των χάλκινων ζωνών γίνεται ευδιάκριτη. Εκτός από την παρατήρηση των κατάλοιπων, υπάρχει και φιλολογική μαρτυρία της εποχής κατά την οποία λειτουργούσε το μαντείο.
Ο Φιλόστρατος λοιπόν αναφέρει πως όταν ο πολύ γνωστός Απολλώνιος ο Τυανεύς κατέβηκε στο άδυτο χωρίς την συγκατάθεση των ιερέων, αλλά με επεισοδιακή διάρρηξη του περίβολου, αναγκάστηκε να ξεριζώσει τέσσερις οβελούς !!!
Το γεγονός καταδείχνει την πυκνότητα της περίφραξης.
Στο σημείο αυτό, ένα σύγχρονο επιστημονικό επίτευγμα, υπογραμμίζει το γελοίο :
“Ήταν ήδη τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα όταν κάποιος M.Faraday με τον περισπούδαστο νόμο της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής ουσιαστικά στάθηκε ο ιθύνων επιστημονικός νούς στα θεμελιώδη επιτεύγματα, και την σύγχρονη εξέλιξη της ήλεκτρο-τεχνίας καθόλου. Το κατόρθωμά του, με συνέπειες μέχρι σήμερα ανεξερεύνητες, που σπουδάζονται ‘’δια την αιτίαν,’’ είναι ο περίφημος Κλωβός.”
Ο Κλωβός Faraday, όπως ονομάστηκε. Η τυπική περιγραφή του έχει ως εξής
‘’Μεταλλικό περίβλημα, κατασκευασμένο από μεταλλικό
έλασμα, ή από π υ κ ν ό μ ε τ α λ λ ι κ ό π λ έ γ μ α.
Με τον κλωβό F. επιδιώκεται η προστασία ορισμένων
χώρων, από τις επιδράσεις εξωτερικών ηλεκτρικών πεδίων.
Εξασφαλίζεται έτσι η ηλεκτρική θωράκιση του εσωτερικού
του κλωβού, όπου η ένταση του ηλεκτρικού πεδίου είναι
μηδέν.’’ (Περ. ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ τ. 255 σελ. 72 κε)
Η πυκνή λοιπόν περίφραξη του χώρου στο άδυτο του Τροφώνιου, δεν είχε μόνον αποτρεπτικό χαρακτήρα έρκους και προστατευτικού φράγματος. αλλά την προστασία του εσωτερικού χώρου από τις επιδράσεις της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας.
Το γιατί έπρεπε στο εσωτερικό του αδύτου να επικρατεί μηδενική επίδραση ηλεκτρομαγνητισμού, δεν είναι ούτε εύκολο να ερμηνευθεί, αλλά ούτε και να γίνει πλήρως κατανοητό.
Ωστόσο ένας πληροφοριακός λόγος έχει την αξία του :
Ο Θεός κατά την παρουσία του στο δρώμενο πάντοτε εκδηλώνεται ως Ουδέτερος. Δεν είναι ούτε Έτερος, ούτε Εκάτερος…..
Εδώ είναι χρήσιμη η υπενθύμιση του είδους και των τεσσάρων ναών του Απόλλωνα στους Δελφούς. Ειδικότερα του τρίτου, που ήταν κατασκευασμένος από χαλκό. Αλλά και η χάλκινη στέγη του ομώνυμου ναού της Χαλκιοίκου Αθηνάς στην Σπάρτη, Σε κάποια συγκεκριμένη συγκυρία, ''αφείλον τήν στέγην''' αφαίρεσαν την στέγη. Έτσι ο ικέτης που είχε καταφύγει εκεί, βρέθηκε ανυπεράσπιστος.
''Συμπτωματικά'' το Ουδέτερον του Θεού, διαιωνίστηκε και στην σημερινή ναοδομία.
Σε όλους βεβαίως τους τρούλλους των χριστιανικών ναών, αλλά ειδικότερα στον χάλκινο τρούλλο των βορειοανατολικών κυρίως Χωρών, εικονίζεται το Φάσμα, η Εικόνα, το Μίμημα, το Είκελον, η Ζωγραφία, του Δημιουργού σε εξασφαλισμένη θέση Ουδέτερου. Ο Τρούλλος περιβάλλεται απο Χαλκό.
Ο Υπέρτατος ευχόμενος ΩΝ, επιδρά στο Δρώμενο ανεπηρέαστος…..
Δυστυχώς η Αγία Τράπεζα που μέχρι τον όγδοο αιώνα, ήταν ακριβώς κάτω από τον Τρούλλο, και δεχόταν άμεση επίδραση, έχει αλλάξει θέση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…..
Το δρώμενο μ’ αυτές τις προϋποθέσεις, είναι ευνόητο ότι ήταν κάτω από την καίρια και αποκλειστική δράση και επίδραση του υπέρτατου Θεού…..
Περισσότερο κατανοητό γίνεται, όταν παρατηρείται η επίκληση αυτού, του αφηρημένης έννοιας, αλλά υπαρκτού και ζώντος κατά τον Αριστοτέλη θεού, και στην αρχαία τελετουργία, αλλά και στην σύγχρονη. Ο άνθρωπος απευθύνεται προς τον θεό κυριολεκτικά σε έγκλιση π ρ ο σ τ α κ τ ι κ ή.
‘’ελθέ Διόνυσε ταύρε και φάνηθι τω βοείω σου ποδί.’’
‘’κλύθι μοι Αθηνά και δος ειρήνην.’’
‘’βαίν’ επί πάνθειον τελετήν Λητώ.’’
‘’ελθέ μάκαιρα θεά Αφροδίτη’’
‘’δός ημίν, άφες ημίν, παράσχου, ελέησον, σώσον…’’
Ο Θεός εγκαλείται, και εν συνεχεία εξαναγκάζεται σε παραγωγή,
και παροχή Έργου.
Έ λοιπόν ! πόσο πιο γελοία να περιμένει κάποιος, σ’ ένα αρχαίο μαντείο ;
*
δ) γελοίον τέταρτον: Το σύγχρονο πείραμα CERN.
Το γελοιοδέστερο απ’ όλα διαδραματίζεται μέσα στο άδυτο του Τροφώνιου.
Εντάσσεται κι αυτό στα λιγοστά παράλληλα ιερά δρώμενα, του αρχαίου Κόσμου.
Κάποιο τέτοιο σύμμετρο είναι και τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Κι εκεί βγαίνει την δέουσα ώρα ένα Φως. Ένα Φως, σαν κι αυτό το πολύχρωμο από το οποίο κατακλυζόταν το μαντείο του Τροφώνιου, κατά την διάρκεια της μύησης.
Σε τι άραγε ωφελούσε αυτό το «αστείο» πολύχρωμο Φως ;
Ένα είδος γνώσης, διασώζει ο Πίνδαρος.
‘’Όλβιος όστις ίδών
κείν’ είς ύπό χθόν’ οίδε
μέν βίου τελευτάν
οίδεν δέ διόσδοτον αρχάν.’’ (Πίνδ. Frag. 137, 2)
(τρισευτυχισμένος εκείνος
που είδε τα μυστήρια κάτω από τη γή,
γνώρισε το Τέλος του Βίου
γνώρισε την Αρχή της Ζωής)
Την δεδομένη Αρχή προσπαθούν σήμερα εναγωνίως να γνωρίσουν με τις παρατηρήσεις στο Διάστημα, αλλά και με το πείραμα CERN, οι Αστροφυσικοί επιστήμονες.
Άλλωστε κάθε κορυφαία έρευνα αφορά το παρελθόν.
Στο απόσπασμα του Πίνδαρου δίνεται το μισό του σημερινού αναζητούμενου.
Αφού αρχικά έβλεπε, την αναζητούμενη σήμερα Αρχή της Αιώνιας Ζωής, αναγόταν σε Όλβιο, με την πλήρη επίγνωση και του αναπόφευκτου ζοφερού τέλους, στο οποίο καταλήγει κάθε Βραχύς Βίος.
Ο ξεχωριστός λοιπόν μύστης των υπόγαιων μυστηρίων, έβλεπε και το Τέλος του Βίου.
Γινόταν κοινωνός αυτών των εμπειριών, μέσα σε περιβάλλον περιγραφόμενης από τον Πλούταρχο χρωματικής φωταύγειας.
Έρευνες που έγιναν μετά το 2000!!! Απέδειξαν ότι :
“νανοκρύσταλλοι πυριτίου, είναι δυνατόν να εξαναγκασθούν σε παραγωγή φωτός και μάλιστα χρωμματιστού.”
Θα ήταν δυνατόν να προστεθεί εδώ κάτι ακόμη, από τα πολλά και θαυμαστά, σ’ αυτήν την ακροθιγή επίσκεψη των πεπραγμένων, μέσα στο άδυτο του Τροφώνιου;
Ένα τελευταίο λοιπόν ευτράπελο είναι και το εξής, το οποίο μεταφέρεται αυτούσιο από το Βιβλίο ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, και βρίσκεται επίσης ενσωματωμένο σε μια Εισήγηση με τον τίτλο :
Ενα αντιηλεκτρομαγνητικό Άδυτο στην αρχαία Ελλάδα
Η Κ α τ ά β α σ η σ’ εκείνο το θρυλικό Άδυτο, του οποίου τα μέτρα, το
σχήμα και η μορφή είχαν κοσμικά πρότυπα, παρουσίαζε μια χαμένη, αλλά
αληθινά εκπληκτική αρμονία.
Η κατάκλιση μέσα σ’ έναν ελάχιστο κυκλικό χώρο, και ακριβέστερα σ’
ένα ε π ί π ε δ ο, που παρείχε την δυνατότητα καταδύσεως - αναδύσεως
στην Οπή, αναγνωρίζεται ως η Επανάληψη του
Μεγάκοσμου, ελαχιστοποιημένη στον Μικρόκοσμο.
Αναγνωρίζεται ως μία Αντίληψη, Πράξη, και Μυητική Εφαρμογή στο
Τροφώνειο, η οποία ως πιθανή Αρχή, προτάθηκε από τους αστροφυσικούς
επιστήμονες, μόλις το 2000.
Τελευταίες εκτιμήσεις πρεσβεύουν, - αφού χώρος κενός, δεν γίνεται να
υπάρχει, - όχι ένα Σύμπαν συνεχώς διαστελλόμενο, με σχήμα
ακαθόριστο, αλλά ένα Σύμπαν Επίπεδο.
Ένα Σύμπαν επίπεδο, όπου μόλις το 4% (!!) της ατομικής ύλης, από
την οποία. «είναι φτιαγμένος ο Ήλιος, οι πλανήτες, και εμείς,»
υποχρεώνεται σύμφωνα με την Βαρύτητα, σε περιοδική Κατάδυση και
Ανάδυση.
Προφανώς είναι η ίδια κίνηση, την οποία ο Αριστοτέλης αποκαλεί ά ν α
π ν ο ή ν, που πραγματώνεται μέσα στον Αιθέρα.
Η εν σμικρώ κατοίκησις – κατάκλισις στο άδυτο του Τροφώνιου, μέσα
στον Μικρόκοσμο χώρο, που άρχιζε από το κεφάλι και τελείωνε στην
άκρη των ποδιών - αφού η διάμετρος ήταν μόλις τέσσερις πήχεις –
γινόταν έτσι μια μικρογραφία Ε π α ν ά λ η ψ η ς τ ο υ Ό λ ο υ.
Εκείνος που βρισκόταν στον ελάχιστο χώρο ε ν α ρ μ ο ν ι ζ ό τ α ν
ως υπο-πολλαπλάσιο τμήμα, με τις αληθινές διαστάσεις του Σύμπαντος, σε
όποιες τιμές και μεγέθη εκτείνονται αυτές.
‘’Τά πάντα έν, καί έξ ενός πάντα,’’ είχε ήδη διατυπώσει ο Ηράκλειτος, και
‘’τά πάντα έκ μονάδος, προέρχεται και είς μονάδα καταλήγει,’’
οι Πυθαγορικοί, πριν ο Αριστοτέλης βελτιώσει ακόμη ευστοχότερα την
άποψη, ‘’έστι δ’έν πάσι αρχή μία και ουσίa.’’
Ρήσεις η οποίες συμφωνούν ότι με την άπειρη αναπαραγωγή του μικρού
οικοδομήματος, του ‘’σύν τέχνη και αρμονία προς το ακριβέστατον
ωκοδομημένον,’’ προσυπάρχει εν Δυνάμει η Συμπαντική Αναπαραγωγή.
Περισσότερο εκπληκτικό είναι το Φαινόμενο της λειτουργικής συνόδου
των τεσσάρων Πρώτων Αιτίων, στους τέσσερις πήχεις της
διαμέτρου, κατά τον χρόνο Μύησης, σ’ αυτό το υπερκόσμιο Ιερό.
Το Υλικόν, το Ποιητικόν, το Ειδικόν, και το Τελικόν Αίτιον, συμμόρφωναν
την Τέλεια Λειτουργία.
(Απόσπ. απο το βιβλίο ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ,
ΤΟ ΑΝΤΡΟΝ ΤΟΥ ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ σελ. 310 – 311)
http://viotikoskosmos.wikidot.com/vallass...
Εδώ τα ''γελοία'' τελειώνουν. Άλλωστε κάθε υπερβολή βλάπτει
Σε αντιστάθμισμα όμως ακολουθούν τα σοβαρά, και πάνω απ’ όλα Σπουδαία.
Μέρος Δεύτερον
4 “σπουδαίοι” Καθηγητές, κι ένας πτυχιούχος του Kaibridge
ή,
Αν κάναν οι Μπαμπούροι μέλι…...
Στα τέσσερα μη σοβαρά προηγούμενα, αντιπαραβάλλονται λοιπόν, οι σύμμετρες απόψεις, τεσσάρων Πανεπιστημιακών καθηγητών οι οποίοι κατά καιρούς ασχολήθηκαν, ή αναφέρθηκαν στο μαντείο του Τροφώνιου.
Πρώτος ο πολυγραφότατος Walter Burkert, ειδικός πάνω σε θέματα αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης
Στο ογκωδέστατο έργο του, ’’ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ,
’’Εκδόσεις Μ.Καρδαμίτσα 1993, έχει τις εξής σχετικές απόψεις.
‘’οι ιεροί τόποι πρέπει να δηλώνονται με σαφήνεια, αλλά φυσικές ιδιότητες είναι μάλλον ακατάλληλες γι’ αυτόν τον σκοπό. Σπήλαια και κοιλώματα παίζουν περιθωριακό μάλλον ρόλο. Το άγριο, πλούσιο σε πηγές, βραχώδες φαράγγι στην
Λειβαδιά δάνεισε ορισμένα στοιχεία στην χθόνια λατρεία του Τροφώνιου. (ο. α. σελ. 194)
Βεβαίως η λατρεία δεν ήταν κάποια απήχηση της εμπειρίας του τοπίου.’’ (σελ. 193)
Στην σειρά ‘’ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΟΦΩΝΕΙΟ,’’ (Βοιωτικός Κόσμος) υπάρχουν εκτενή Σχόλια, για τις άστοχες αυτές εκτιμήσεις.
Επιγραμματικά εδώ μπορεί να παρατεθεί το εξής:
‘’…Η τελευταία φράση σηματοδοτεί και το μεγάλο υπόλοιπο άγνοιας γύρω από την αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Στο προκείμενο εντοπίζεται μια καθοριστική αυτοαναίρεση, και όχι ένα απλό λάθος. Μια τέτοια άποψη ισοδυναμεί με ομολογία και κατάθεση κενού γνώσεως όλης της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Σφάλμα εξόχως σοβαρό, για καθηγητή Ιστορίας των Θρησκειών.
Αυτό, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετοo.
Η λατρεία ήταν αποκλειστικά η απήχηση της εμπειρίας του τοπίου.
Πουθενά στην αρχαία Ελλάδα δεν Επαναλαμβανόταν μια ίδια Τελετουργία, μια ίδια Ακολουθία, ένα ίδιο Δρώμενο. Ο κάθε τόπος είχε και το δικό του Ιερό Τυπικό……’’
Η ιδιαιτερότητα των στοιχείων του κάθε Τόπου εκμαίευε, γεννούσε το κάθε Δρώμενο. Ο ειδικός αέρας, το ειδικό νερό, το ειδικό χώμα, ακόμη και η ειδική φωτιά του κάθε επώνυμου Ιερού Τόπου, είχαν μια μοναδικότητα.
Επιβεβαιωτικά παραδείγματα :
Το νερό με τις αντιθετικές ιδιότητες της Λήθης – Μνημοσύνης, πήγαζε παραγωγικά, μόνον στην Λειβαδιά. Κισσός υπήρχε και πλησιέστερα στην Αθήνα, όμως οι εξ Αττικής μαινάδες σύμφωνα με τον Ευριπίδη, σείουν τον μεγαλύτερο Βάκχειο Βότρυ, στην δικόρυφη πλάκα των Δελφών.
Ο Οδυσσέας στέλνεται στη Άκρη του Ωκεανού για να διανοίξει έναν πηγούσιο, ενός πήχη βόθρο, και να επιτελέσει μιαν αιματηρή θυσία Ψυχαγωγίας, Ανάκλησης δηλαδή ψυχών από τον Άδη.
Γιατί στην άκρη του Ωκεανού;
Ένας βόθρος θα μπορούσε να ανοιχτεί οπουδήποτε.
Αλλά ένας βόθρος στο οπουδήποτε, θα ήταν ανίσχυρος στην παραγωγή Θρησκευτικού Έργου…..
Σ’ έναν τέτοιο βόθρο, θα χυνόταν αίμα για το τίποτα….
*
Σε απίστευτες εκτιμήσεις καταλήγει και ο κ. Pierre Bonnechere, καθηγητής διευθυντής του Κέντρου Κλασσικών Σπουδών Πανεπιστημίου Μοντρεάλ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, μεταξύ άλλων ‘’σπουδαίων’’ αποφάνθηκε ότι :
‘’η Λειβαδιά δεν μπορεί να υπερηφανευθεί για κάποιον τάφο του Τροφώνιου.’’
΄΄Αλλά όποιος έχει, έστω και επιφανειακά ασχοληθεί με το Τροφώνειο, γνωρίζει ότι το μαντείο, ήταν και ο τάφος του ήρωα, το μνήμα, (τούτον έγνωσαν είναι τον τόπον τού μνήματος.) ένα μνημείο του Τροφώνιου. (Σχόλ. Λουκιαν. 1, 191, 2. Σχόλ. Αριστφν.Νεφ. 503, κ.α.)
Το ίδιο άλλωστε συνέβαινε και στα λοιπά μαντεία. Σε όλα υπήρχε τάφος. Διαφορετικά, ένας χρησμός ήταν αδύνατον να δοθεί. Ο τάφος του Θνήσκοντος Θεού, ή του επώνυμου ήρωα, είναι το ενδιαίτημα όπου διαμένει με μια διπλή οντότητα. Εκπροσωπεί τους ζωντανούς στον Άδη, ενώ συγχρόνως είναι και αντιπρόσωπος των νεκρών στην ανθρώπινη κοινότητα. Έτσι μόνον είναι δυνατό να λειτουργήσει ένα χρηστήριο. Το οποιοδήποτε χρηστήριο. Διαφορετικά και κατά κανόνα, οι απλοί ιερείς θα έπρεπε να εξαπατούν την όντως καταυγαστική σε ιερότητα, αρχαία Ελληνική θρησκευτική συνείδηση.’’
Εδώ ο Γαλλοκαναδός καθηγητής παρουσιάζει αναγνωστικό έλλειμμα, και επιστημονική έκπτωση.
*
Ένας τρίτος πανεπιστημιακός ο Πολυχρόνης Κ.Ενεπεκίδης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, αναφερόμενος στην περιγραφή του περιηγητή Hettner, την σχετική με το μαντείο του Τροφώνιου, τελειώνει ως εξής.
‘’στη σπηλιά του Τροφώνιου…. σ’ αυτό το μαντείο, ποιά υπνωτικά και φρικιαστικά ακόμη μέσα χρησιμοποιούσαν οι ιερείς και οι ιέρειες (!),για να ανάψουν (!),την εύπιστη φαντασία των μεμυημένων, και να προκαλέσουν τον εκστασιασμό τους.’’
Σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ενεπεκίδη, τα μαντεία που καθόριζαν τις τύχες ολόκληρων κρατών, πόλεων, αποικιών, που τα συμβουλεύονταν σε καταστάσεις φυσικών καταστροφών, πριν από κάθε μάχη ή πόλεμο, που οδηγούσαν βασιλείς και στρατηγούς να θυσιαστούν, οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, ήταν ένα έργο απάτης διεφθαρμένων ιερέων. Αυτή ήταν λοιπόν η περίφημη αρχαία Ελληνική θρησκεία, των ποιητών, των φιλοσόφων, των ιστορικών, και όλων των επιφανών που γέννησε αυτή η χώρα ;
Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης έχουν διαφορετική άποψη.
Το Ιερό του Τροφώνιου, επισκέφτηκαν επιφανείς προσωπικότητες.
Εκεί μυήθηκαν οι Μακεδόνες βασιλείς, από τον Αμύντα και τον πολύ Φίλιππο, έως τον Αντίοχο τον Δ/ τον Επιφανή.
Ο Επαμεινώνδας πήρε από εκεί χρησμό, που τελικά, οδήγησε στην ηγεμονία της Ελλάδας.
Άραγε τι είδους ιερείς ήταν αυτοί που τρόμαζαν τέτοιους ανθρώπους, ώστε να υπάρχει κίνδυνος να χάσουν το γέλιο τους για όλη τους τη ζωή; Οι αρχαίοι ιερείς σε τίποτα δεν διέφεραν από τους σημερινούς. Ακόμη και στην ιερατική Στολή
Σε όλα βεβαίως τα μαντεία, αλλά ειδικότερα στο Τροφώνειο, συνέβαιναν τελείως διαφορετικά πράγματα.
Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι η Σίβυλλα επί..
‘’χίλια χρόνια, φθεγγομένη ακαλλώπιστα,
αγέλαστα καί αμύριστα έξικνείται τή φωνή διά τόν θεόν.’’
Συναντήθηκε ήδη, ο Κλήμης να συνομολογεί το δικό του όμοιο φθέγμα.
‘’οι χρησμοί τα εις την θεοσέβειαν ημίν
εναργέστατα προτείνοντες,
θεμελιούσι την αλήθειαν.’’
Βεβαίως δεν γίνεται να μην επανακάμψει ο δικός μας Πλούταρχος.
‘’Όταν η Πρόνοια των θεών εγκατέλειψε τους Έλληνες,
πήρε ως αποσκευές τα χρηστήρια.’’
*
Ο τέταρτος καθηγητής, κ. Νικ. Παπαχατζής, του οποίου μάλιστα η ογκώδης εργασία,
‘’ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ,’’ βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, σχολιάζοντας την Λειβαδιά του Παυσανία, σημειώνει πολλά παράδοξα.
Επιγραμματικά, ελέγχεται εφ’ όλης της ύλης.
Απορρίπτει την θέση του μαντείου στον λόφο ‘’Προφήτης Ηλίας,’’ με το αιτιολογικό ότι απέχει μισή ώρα από τις πηγές. Ωστόσο ο Περιηγητής αναφέρει σαφώς την θέση, πάνω σε κάποιο όρος.
Περισσότερο όμως επιβαρυντικός στο προκείμενο είναι ο λόγος του Απολλώνιου του Τυανέα.
Ο περιβόητος μύστης εμφαντικά δηλώνει ότι κατά την επίσκεψή του στο άδυτο, περπάτησε. Περπάτησε πολύ. Αλλοιώς εκείνο το βαρύ, ‘’εις Τροφωνίου εβάδισεν,’’ δεν θα είχε λόγο ιδιαίτερης αναφοράς. Τί σημαίνει άραγε ‘’στου Τροφώνιου βάδισε;’’
Τι άλλο, από το δεδομένο ότι μετά το λουτρό στην Έρκυνα, ο δρόμος μέχρι το Χρηστήριο πάνω στο όρος, ήταν μακρύς;
Άλλωστε και στην περίπτωση της Επιδαύρου εντοπίζεται ένα ίδιο φαινόμενο. Το μεν Ασκληπιείο βρίσκεται στην κοιλάδα, ο δε τάφος του τοπικού ήρωα Μαλεάτα, πάνω στο όρος, που επίσης απέχει μισή ώρα από το Ασκληπιείο, και συμπτωματικά ονομάζεται κι εκείνος ‘’Προφήτης Ηλίας.’’
(και η Κατάβαση του σύγχρονου θεού, περιέχει το γνωστό Στάδιο της Πορείας προς το Όρος.)
Το ίδιο συμβαίνει και με το Ερέχθειο. Ο επώνυμος τάφος βρίσκεται στην κορυφή του Ιερού Βράχου, και κατά την όποιανδήποτε χρήση του, απαιτείται δρόμος μακρύς και επίπονος. Επαναλαμβάνεται ότι ο κάθε Ιερός Χώρος, ποτέ δεν βρίσκεται μέσα στην Πόλη. Μέσα στον Οικισμό. Ο κάθε Ιερόςς Χώροςς – όπως και σήμερα – διαχωρίζεται με έρκος, με φράγμα, απο το ''βέβηλο'' περιβάλλον.
Διατυπώνει την άποψη ότι:
‘’το δάπεδο (του ναού του Διός) στρωμένο με ογκώδεις πωρόλιθους, ενώ ο στυλοβάτης και ο τοιχοβάτης του σηκού, έγιναν με εκλεκτό ασβεστόλιθο, λατομημένο επί τόπου. Τα σωζόμενα κατάλοιπα αποτελούν μάρτυρες μιας ακόρεστης φιλοδοξίας των Λεβαδέων να χτίσουν έναν εξαιρετικά μεγάλο ναό, σε τόσο μεγάλη απόσταση από την Πόλη..’’
Η αλήθεια είναι ότι ο πωρόλιθος έφτασε από πολύ μακριά, το πιθανότερο από την Κόρινθο, ενώ ο ‘’εκλεκτός ασβεστόλιθος’’ ήρθε στην κορυφή του λόφου από πολύ χαμηλά, όπου υπάρχει σύμφωνα με την Επιγραφή (I.G.VII,3073) ’’ η σκληρή Λεβαδειηκή πέτρη.’’ Στην κορυφή, αλλά και σε όλη την έκταση που εκτείνεται ο λόφος, δεν υπάρχει ασβεστόλιθος. Το κόστος μεταφοράς ήταν τεράστιο για ‘’επαρχιακή αρχιτεκτονική.’’ Τηρουμένων των αναλογιών, είχε την ίδια ακριβώς επίπονη εργασία, που καταβλήθηκε κατά την μεταφορά των δομικών μελών του Παρθενώνα, έστω από τους πρόποδες της Ακρόπολης.
Το λάθος όμως για να γίνει αντιληπτό, αναγνωρίζεται στον ισχυρισμό: ’’λατομημένο επί τόπου,’’ που κυριολεκτικά ακούγεται τόσο άστοχο, όσο θα ήταν και ο ισχυρισμός, ότι οι Αθηναίοι, λατόμησαν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, επί τόπου, πάνω στην Ακρόπολη.
Η δεύτερη αστοχία, πάνω στο ίδιο Σχόλιο, έχει ως εξής:
Τον υπερμεγέθη ναό του Διός Βασιλέως στην Λειβαδιά, ίδρυσε ο γνωστός Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, και ήταν ‘’εκ κατασκευής’’ ημιτελής.
Το γιατί διαπιστώνεται κατά την ερμηνεία του Δρώμενου.
Αλλά η δαπανηρότατη κατασκευή, θα έπρεπε να έχει εμβάλλει την ιδέα, ότι ‘’τόσο μακριά από την Πόλη,’’ δεν ναοδομεί κάποιος τόσο τεράστιο ναό, για να χρησιμοποιηθεί περίπου ως σημερινό ξωκκλήσι.
Ο τεράστιος ναός, με την μοναδική επωνυμία του Διός Βασιλέως, και την αποκλειστική στον ηπειρωτικό Ελληνικό χώρο, ύπαρξη Αψίδας, υπονοεί ήδη την υφέρπουσα Βασιλική Μύηση, στο Θρησκευτικό Κέντρο της Λειβαδιάς, στο οποίο οι Μακεδόνες βασιλείς, από τον παππού του Μ.. Αλέξανδρου, είχαν ισχυρή παρουσία και δράση. Είναι ευκαιρία να τονιστεί ότι μ’ αυτήν την προϋπόθεση, ο ναός ασφαλώς εντασσόταν άμεσα στο Τυπικό του Ιερού.
Λάβαινε μέρος στην χρησμοδοσία. Ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Ακολουθίας. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι, ο χρηστηριαζόμενος, έτσι ή αλλιώς ανέβαινε πάνω στον λόφο. Στον ‘’πολύ μακριά’’ για μερικούς λόφο…….
*
Κι ένας πτυχιούχος του Kaibritz
Κάποιος άλλος αρχαιολόγος, ο κ. A. Schachter ( Cults of Boiotia ) σχολιάζοντας τον Παυσανία, κομίζει την εξής γλαύκα.
Υπερβαίνοντας τα επιστημολογικά ante quem, πιστεύει και προτείνει ότι, τα Ιερά Πρότυπα ήταν δυνατόν να υποστούν Μετακόμιση, και να λειτουργήσουν σε τόπο έτερο. Σχετικά: ''Η πρόσφατη αρχαιολογική έρευνα στο ναό του Διός Βασιλέως στην Λιβαδειά'' ( '' Εισήγηση της κ. Α. Γκαδόλου στο Συμπόσιο του Δήμου Λεβαδέων 1997 )
Ο κ. Schachter, είναι άστοχος όταν προτείνει, ότι μεταφέρθηκε ένας τάφος, για να
χρησιμοποιηθεί ως ‘’καινούργιο τεχνητό μαντικό χάσμα, με μία κατασκευή που
έμοιαζε με φούρνο, όπως το περιγράφει ο Παυσανίας.’’
Αντιθέτως, ο τάφος βρίσκεται εκ κατασκευής στην κορυφή του όρους.
Περίπτωση μεταφοράς αποκλείεται. Ο Τάφος δεν μετακινείται.
Η πέτρινη κρηπίδα ‘’ύψους δύο πήχεων,’’ ώστε να εξασφαλίζει στον τάφο την
απαραίτητη υγρασία, πάνω στην κορυφή ενός πυριτολιθικού όρους, ακολουθεί αρχικό
αρχιτεκτονικό στοιχείο. Εξασφαλίζει στον Τάφο την απαραίτητη Υγρασία.
Αναμφίβολα ο κ. Schachter αγνοεί την βασική αρχή λειτουργίας, εκείνου που ο ίδιος
αποκαλεί ‘’κεντρικό σημείο του μαντείου,’’ και ως διαγωνιζόμενος ερασιτέχνης
προτείνει ένα ‘’καινούργιο τεχνητό μαντικό χάσμα.’’
Αναμφίβολα αγνοεί ότι το λεγόμενο μαντείο του Τροφωνίου, είναι συγχρόνως και
ο Τάφος του Ήρωα. Παρά το ότι το σημαντικό αυτό γνώρισμα σημειώνεται
ιδιαίτερα. Και από τον Περιηγητή, αλλά και πλήθος άλλων πηγών.
Άλλωστε σε όλα τα μαντεία υπήρχε τάφος. Στους Δελφούς, κάτω από το άδυτο,
η παράδοση ήθελε έναν τάφο του θεού Διόνυσου.
Ο Τάφος συνεπάγεται αιρετό μάντευμα, και το μάντευμα προϋποθέτει Τάφο.
Επιγραμματικά: Χωρίς Τάφο είναι αδύνατη η εξαγωγή Χρησμού.
Στην σειρά : ''Για να γνωρίσουμε το Τροφώνειο'' επαναλαμβάνεται ότι,
ο οποιοσδήποτε Τάφος – Μαντείο, λειτουργεί ως εξής :
Ο Επιφανής νεκρός διαμένει στον Οίκο – Τάφο με διπλή ιδιότητα. Είναι ένας αντιπρόσωπος των ζωντανών στον Άδη, και συγχρόνως ένας εκπρόσωπος των νεκρών στην ανθρώπινη κοινότητα. *** Απόσπασμα απο Άρθρο με τίτλο: Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΤΗΝ ΛΕΙΒΑΔΙΑ site Βοιωτικός Κόσμος.
*
Προηγήθηκε ήδη ένας υπαινιγμός σχετικός με την αρχιτεκτονική κατασκευή του μαντείου του Τροφωνίου, η οποία είχε εναρμονιστεί ως υποπολλαπλάσιο Κοσμικών Δεδομένων.
Το μνημείο μ’ αυτήν την προϋπόθεση, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον
Άλλωστε τα ατομικά Ιερά των επώνυμων γήινων θεοτήτων, όπως επί παραδείγματι ο Τάφος ή ο Ναός, είναι ιδρυμένα με αρχιτεκτονική βασισμένη σε Ουράνια, σε Κοσμική αρμονία, και εφαρμοσμένη με Ιερά μέτρα. Έτσι, και με φυσική συνέπεια, ερμηνεύεται ο υπερτονισμός μιας Ουράνιας αναγωγής των γήινων θεοτήτων. Ο ίδιος ο Τροφώνιος κατά τους Αυτοκρατορικούς χρόνους ‘’ομοιάζει,’’ με τον Ολύμπιο Δία.
«…ό Τροφώνιος αύτοθι μάχην και νίκην προσημαίνει…..μετά ανήνεγκε παρά
του θεόύ (Τροφωνίου) οίον τέλος αί κατά την Ίταλίαν πράξεις έμμελλον έξειν.
Αμφότεροι δε ταύτα περί της ομφής έφραζον. Τώ γάρ Όλυμπίω Διί και το κάλος
και το μέγεθος παραπλήσιον ιδείν έφασαν…» (Πλούτ. Σύλλας 17)
(Οι Ρωμαίοι είπαν πως είδαν τον Τροφώνιο, κατά το κάλλος και το
μέγεθος παραπλήσιον με τον Ολύμπιο Δία.)
Στην Λειβαδιά λοιπόν, που άμεσα ενδιαφέρει, τόσο το άδυτο, όσο και ο ναός του Διός Βασιλέως, έχουν ιδρυθεί με μαρτυρημένη και αποδεδειγμένη Κοσμική Αρμονία, την οποία υπαγόρευε ένας αναφερόμενος στην μεγάλη δίστηλη Επιγραφή Ιερός Κανόνας. ( I.G.VII. 3077 )
Ο μεγάλος ημιτελής ναός, όπως αναγράφεται και στην διασωθείσα δίστηλη
Επιγραφή κατά την ίδρυση δομήθηκε με λίθους υγιείς τα μέτρα έχοντες, και σύμφωνα με
επαχθείς για τον εργώνη όρους, σε περίπτωση που η λάξευση παρουσίαζε κατά τον
έλεγχο, παρέκκλιση από τον αναφερόμενο Ιερό Κανόνα
Οι επαχθείς όροι τήρησης των μέτρων του Ιερού Κανόνα, ήταν απαραίτητη προ-
υπόθεση, ακριβώς γιατί…
‘’το ιερό οίκημα του Υπέρτατου θεού, έπρεπε στην Τέλεια λειτουργία
του, να βρίσκεται ενσωματωμένο στον Χώρο και στον Χρόνο’’
Ένα παράδειγμα τέτοιας εμπειρίας παρέχει η μελέτη του ανυπέρβλητου Παρθενώνα.
Τα ‘’ ανίερα ‘’ κυβικά μάρμαρου, έπρεπε μορφοποιούμενα σε αρχιτεκτονικά μέλη
ιερού κτιρίου – ναού, να λαξευτούν σε διαστάσεις κοσμικής αρμονίας, και να
μετατραπούν έτσι σε ιερά. Αυτή η Αρμονία είναι που σήμερα προκαλεί έκπληξη.
Στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα εμπεριέχονται μεταξύ άλλων,
α] το γραμμικό μήκος ενός πρώτου λεπτού του μεσημβρινού της Γης,
β]το γραμμικό μήκος ενός δευτερολέπτου του Ισημερινού.
Έτσι το περιφημότερο μνημείο των αρχαίων Αθηνών, και της σημερινής
Ελλάδας, ενσωματώθηκε και στην συνέχεια λειτούργησε, ως ορατό και εξακριβωμένο υποπολλαπλάσιο της Κοσμικής Αρμονίας.
Στο μαντείο του Τροφώνιου, μια λεπτομέρεια με μεγάλη σημασία και εξαιρετικό ενδιαφέρον, είναι τα 20,5 πόδια της εσωτερικής διαμέτρου μιας Αψίδος, οποία βρισκόταν μέσα στον ναό του Διός Βασιλέως. Κάτω από την εν λόγω αψίδα πρέπει να βρισκόταν ο περίφημος Θρόνος της Μνημοσύνης, τον οποίο αναφέρει ο Παυσανίας.
Το κείμενο διασώζει ότι ‘’ ο Θρόνος βρισκόταν πολύ κοντά εγγύτατα στο άδυτο.’’
Μια πέτρινη κρηπίδα, σε σχήμα μικρού αλωνιού, είχε αναπτυχθεί γύρω από τον Θόλο του Τάφου.
Τα μετρικά μεγέθη αναπαραγωγής του μνημείου δίνουν ένα μήκος διαμέτρου αυτής της πέτρινης κρηπίδας, να είναι περίπου 20 πόδια.
Ένα ερώτημα που εντάσσεται ασφαλώς στα «γελοία» έχει ως εξής :
Υπάρχει άραγε σχέση μεταξύ της Αψίδας με το ασύνηθες μήκος τόξου των 20,5 ποδών, και της διαμέτρου του πέτρινου αλωνιού, αφού έχουν το ίδιο μήκος;
***
Και έτσι απλά φτάνουμε στο Σήμερα. Στο Σήμερα της Χαμένης Γνώσης.
Στο Σήμερα του χλευασμού και της απαξίωσης.
Στο Σήμερα της ’’προγνωστικής’’ Επιστήμης.
ή Έπιστήμη είδος ύπολήψεως
(Φε.4,227 b13)
ή έπιστήμη ύπόληψις
(τε2, 130b16)
Aριστοτέλης
Προσωπικά ερμηνεύω τον όρο ύπόληψις ως; ''γνωριμία, γνώση μικρού τμήματος απο το Καθόλου της κάθε επώνυμης Επιστήμης''
Η σύγχρονη σοβαρή Γνώση γίνεται πολύ Σπουδαία
Αφού παραμεριστεί η πρόταση ενός Λειβαδίτη πρύτανη, ο οποίος ούτε λίγο, ούτε πολύ, τώρα τελευταία, πρότεινε να κληθεί ο Ιντιάνα Τζόουνς, ώστε να γίνει δυνατή η ανακάλυψη του κρυμμένου Θησαυρού στο μαντείο του Τροφώνιου, στην συνέχεια,
ακολουθούν δύο ενδεικτικές αναφορές της σπουδαίας σημερινής Γνώσης.
Ο Διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανηταρίου – διακεκριμένος επιστήμονας, ίσως στην ρύμη του λόγου κατά των αστρολόγων - ωροσκόπων, κάπου παρεξέκλινε και είπε το εξής άστοχο.
‘’Από τα τεκταινόμενα στον Ουρανό τίποτα δεν επηρεάζει τα τεκταινόμενα στην Γή.’’
Το κείμενο μιας χρυσής επιτάφιας πινακίδας μεταξύ άλλων αναφέρει και το ακόλουθο:
‘’ Γης παίς ειμί και Ουρανού αστερόεντος.’’
Παρατήρηση, που έπρεπε και πρέπει να λειτουργεί ως κανόνας.
Αλλοίμονό μας αν ενστερνιστούμε μια μικρογραφία Εντελέχειας, (έν τέλος έχειν) αποκομμένης από την Αρμονία του Συνόλου.
Αν αποδεχτούμε μια Γή, που δεν επηρεάζεται από τίποτα Ουράνιο.
Υπολογίστηκε ότι 200 τόνοι κοσμικής σκόνης πέφτουν κάθε χρόνο πάνω στην Γη.
Κατά τον μεγαλύτερο όγκο τους, είναι τα υπολείμματα κονιορτοποίησης των μετεωριτών,-Διεργασία που βέβαια χρεώνεται στους μεγάλους πλανήτες, οι οποίοι έχουν αναλάβει την προστασία της Γης, από τέτοιες ανεπιθύμητες καταστάσεις. Την μεγαλύτερη συμβολή έχει ο Δίας, που λειτουργεί περίπου ως παγοθραυστικό. Με αυτές τις προϋποθέσεις υπολογίστηκε ότι κάθε μέρα ένα μόριο αστρικής σκόνης επικάθηται πάνω σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό της Γήινης Επιφάνειας.
Ώστε εκείνο το μεταφερόμενο στην χρυσή πινακίδα, δείχνει το
Πού ακριβώς εντοπίζεται η πολύπαθη Γνώση και πού το αστείο.
*
‘’Aτελή σοφίας καρπόν δρέπειν’’
Πίνδαρος
Είχε πει για τους Ίωνες φιλόσοφους, ότι θερίζουν έναν καρπό σοφίας, αλλά όχι τέλειο.
Πόσο ανεπίκαιρος είναι σήμερα ;
Τελευταία παράμετρος, που δικαιολογεί την περιορισμένη Επιστημονική Γνώση, της κάθε Επιστήμης, εντοπίζεται στο γραπτό κείμενο, ενός από τους πλέον γνωστούς, Έλληνες αστροφυσικούς, με Έδρα Θεωρητικής Φυσικής, Ακαδημία Αθηνών, και καθηγητή Φυσικής) Πανεπιστημίου Τέξας, Έγραψε – η αλήθεια είναι όχι αβασάνιστα – ότι
Ολόκληρο το Σύμπαν είναι αποτέλεσμα μιάς…
τ υ χ α ί α ς κ β α ν τ ι κ ή ς δ ι α κ ύ μ α ν σ η ς.
Ότι όλο το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια τυχαία ‘’διακύμανση,’’ και μάλιστα 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια πρίν.
Επικεφαλίδα πρεσβεύει το εξής εκπληκτικό.
Εν τέλει είμαστε μια ανακατανομή του τίποτα. (!!!)
Όποια κι αν είναι η έννοια του ''τίποτα'' στην αστροφυσική Εσπεράντο, ο άνθρωπος αγνοεί ένα απλό συλλογιστικό σχήμα, που έχει διατυπωθεί ήδη από τον Παρμενίδη.
Τίποτα δεν είναι δυνατόν να γεννηθεί από το Τίποτα,
και να επιστρέψει στο Τίποτα.
Κλείνω αναθυμούμενος μιαν απορία του Πίνδαρου
‘’…δίχα μοι ατρέκειαν νόος ειπείν…’’
Στην ζεύξη Γελοίων και Σοβαρών, ‘’ στ’ αλήθεια ο νούς μου διχάζεται να πεί, ποιά είναι τα Σοβαρά και ποιά τα Αστεία.’’
Στάθης Βαλλάς
vallas.eustathios@gmail.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου